Miastowi. Slow food i aronia losu / Bestia ujarzmiona

     "Miastowi. Slow food i aronia losu" to zbiór reportaży-wywiadów z ludźmi, którzy odważyli się porzucić miasto, swoje dotychczasowe życie i nie rzadko wielkie kariery dla kawałka ziemi na wsi. To opowieści o odwadze, spełnianiu marzeń o ryzyku, które opłaciło się wszystkim bohaterom książki.
     Książka podzielona jest na historie. Każdy bohater ma "swój rozdział", w którym autorka zadaje mu pytania na temat jego poprzedniego i aktualnego życia, ludzi spotkanych po drodze, ciężkich okresów, które oczywiście zdarzały się wszystkim.
     W "Miastowych" zawarto dwadzieścia jeden historii. Każda jest ciekawa i każda czegoś uczy. Jednak zawsze jedne trafiają do czytelnika bardziej niż inne. W moim przypadku były to trzy historie.
     Pierwszą jest opowieść o Kindze Kowalewskiej-Koziarskiej. To młoda dziewczyna, która przejęła prowadzenie rodzinnej winnicy po rodzicach. Są oni założycielami jednej z najstarszych winnic przydomowych w Polsce. Nie raz zaczynali od nowa. Gdy w 1997 roku wieś zalało, stracili wszystkie uprawy oprócz jednego krzaczka. Jednak to im wystarczyło. Wzięli kredyt i ruszyli z pracami od nowa. Kinga przejęła po nich piecze nad interesem w 2006 roku i od tamtej pory cały czas się uczy, doszkala i wręcz "żyje" winem, dzięki czemu jest ekspertką w tej dziedzinie. Do wszystkiego dochodziła jednak sama. Po powrocie z Rosji, gdzie projektowała ogrody, zamarzyła o tym by zając się rodzinnym interesem na poważnie. Jej rodzice hodowali winogrono jako owoc, ona przekształciła biznes w dobrze prosperującą winnicę. Jak mówi uczyła się na błędach, bo w przypadku tego winogrona nie da się inaczej zdobyć wiedzy. Traktuje ten owoc z wielkim szacunkiem i zrozumieniem. Czytając czuje się, że praca jest jej wielką pasją.
     Inna historia opowiada o Jagodzie Miłoszewicz i Macieju Pawliku. Ona polonistka, on konserwator zabytków budownictwa murowanego. Szczecinianka i przemyślak. Porzucili swoje kariery i życie w mieście, by przeprowadzić się w Bieszczady, o których marzyli. Śladami swoich znajomych, założyli gospodarstwo agroturystyczne. Jednak nie wszystko szło tak gładko. Najpierw w Bieszczady przybył Maciej. Nie mając noclegu chciał spać w aucie, jednak nie pozwoliła na to ich wspaniała sąsiadka - Maria Koza. Potem na miejsce dojechała Jagoda. Budowa domu rozpoczęła się na dobre, a para zamieszkała w chyży - chacie z bali, z wychodkiem i bez łazienki. Przez półtora roku kąpali się w misce z wodą ogrzewaną na piecu i żyli w chłodzie, bo jak mówią, po trzech godzinach palenia w piecu było 13 stopni, 15 to już był luksus. Gdy udało im się wybudować swój wymarzony dom, okazało się, że tir z meblami, antykami i wszystkimi bibelotami wywrócił się podczas transportu i prawie wszystko uległo zniszczeniu. Do tego kredyt wzięty po drodze, miejscowi robotnicy, którzy na wszystko mają czas i wiele innych przeszkód, które razem, dzielnie pokonali. Dziś zapraszają do siebie gości i pokazują im fajne, wiejskie, bieszczadzkie życie.
     Książka jest pełna takich inspirujących historii i czyta się ją jednym tchem. Autorka zadaje proste, ciekawe i konkretne pytania, bohaterowie odpowiadają szczerze i konkretnie, a wszystko to z pięknymi zdjęciami, opisami i wielkim morałem, że jednak warto mieć odwagę spełniać swe marzenia.

Autor: Anna Kamińska
Wydawnictwo: TRIO
Liczba stron: 314
Ocena: 4/6

     "Bestia ujarzmiona, moja walka z chorobą" to książka Anny Bartuszek. Jej historia zmagań z SM.
Książka o trudnej i smutnej tematyce, napisana okiem kogoś, kto sam przeżywa opisywane sytuacje. Książka jest szczera i napisana prostym językiem. Autorka opisuje różne oblicza tej choroby, walkę z nią, bezsilność, strach, gniew i inne emocje, ale też i pokazuje, że można nadal żyć i cieszyć się życiem. Anna nie stara się pisać pięknie, porawnie, lecz szczerze. Czytając można wczuć się w jej sytuację, ma się wrażenie jakby znało się ją od lat. Mimo, że wiele osób zarzuca jej, że książka jest nudna, ja uważam, że jest po prostu trudna i na pewno nie da się jej przeczytać od deski do deski jednym tchem. To po prostu nie jest ten gatunek. Jednak można się wiele nauczyć. Autorka nie chce prawić morałów i uczyć życia, jednak tę mądrośc każdy wyczyta sam między wierszami.
     Jednak to co oburza podczas czytania najbardziej, to bezsilność. Czuje ją nie tylko autorka, ale i czytelnik. Anna opisuje trudną sytuację chorych w Polsce. Okazuje się, że nasz kraj jest bardziej nie przyjazny pacjentom niż myślałam. Ciągłe zmagania ze służbą zdrowia, lekarzami, szpitalami, brak jakiejkolwiek pomocy dla osób z SM to tylko krótka lista. Do tego dochodzi zwykła ludzka głupota i brak współczucia, objawiająca się brakiem wind, podjazdów czy choćby najmniejszych udogodnień dla chorych.
     Z tej książki można się też dowiedzieć wielu cennych informacji. Jednak oprócz choroby, autorka pokazuje nam też swoje zwyczajne życie, zainteresowania, pasje, sposób spędzania wolnego czasu. Jest to prosta a zarazem trudna lektura, ale właśnie taka powinna być.

Autor: Anna Bartuszek
Wydawnictwo: Trio
Liczba stron: 126
Ocena: 4/6

Książki przeczytałam i zrecenzowałam dzięki wydawnictwu TRIO.