Niewidoczne dla oczu, przejmujące świadectwo o miłości ukrytej.

    Ostatnio na mojej półce pojawiła się dosyć spora sterta książek trudnych. Przeważają wśród nich dramaty, powieści psychologiczne lub poradniki o kryzysach. Są to książki, które bardzo lubię i nie przeszkadza mi ich emocjonalny ciężar. Jednak spośród wszystkich, najcięższe zawsze są te mówiące o niepełnosprawności ruchowej lub psychicznej. Ich ciężkość wynika z tego, że to temat trudny, wzruszający i poruszający, przeważnie wywołujący współczucie i smutek, ale też i temat trochę kontrowersyjny. Chociaż trudno w to uwierzyć, zjawisko tak normalne jak niepełnosprawność, wciąż jest czymś zaskakującym, tematem omijanym w rozmowach, a nawet czymś, czego ludzie się boją. Mimo to coraz częściej pisarze sięgają po niego w swoich książkach, także w innym mediach jest o tym coraz głośniej. Ma to przede wszystkim pomóc nagłośnić problem niepełnosprawności i nauczyć ludzi, że jest to cecha człowieka, a nie jego wada.
     "Niewidoczne dla oczu" to bardzo trudna książka. Napisana przez Sophie Lutz, zainspirowana, a właściwie w całości oparta na jej życiu. Kobieta jest matką czwórki dzieci, w tym upośledzonej Philippine. Opisuje tu swoją codzienność, wychowywanie tak szczególnie wymagającego dziecka, ale i dzieli się wątpliwościami, kryzysami, emocjami. Dzisiaj to kobieta spokojna, która przede wszystkim kocha i dba o swoje dzieci. Jednak początki życia chorego dziecka nie były łatwe. Sophie jak i cała jej rodzina, wielokrotnie zmagali się z ogromnymi emocjonalnymi barierami, huśtawkami nastrojów i problemami z akceptacją. Po narodzinach czuje się miłość, ale autorka nie bała się powiedzieć głośno, że także i strach i złość. Zarówno ona jak i jej bliscy musieli krok po kroku nauczyć się nowej sytuacji, poukładać swoje myśli i uczucia, a przede wszystkim starać się zapewnić dziewczynce jak najwięcej spokoju, stabilności i miłości.
     Często ludzie mają wyrzuty sumienia z powodu swoich nie zawsze radosnych odczuć względem chorych dzieci. Dotyczy to głównie rodziców. Tymczasem Sophie pokazuje, że nie trzeba się tych emocji bać, mieć wyrzutów sumienia i cierpieć. Te zawahania wiary i siły są normalne i nawet potrzebne. To możliwość stawienia czoła trudnościom i odnalezienie nowego, pełniejszego życia i umocnienie wiary. Bardzo przejmujące jest to, w jaki sposób autorka zwierza się w książce. Poznajemy jej najgłębsze myśli, wraz z nią odczuwamy różnobarwne emocje, od euforii po złość, smutek, strach i radość.
    Najbardziej przejmujące były według mnie fragmenty opowiadające o rodzeństwie Philippe. To dzieci o dosyć trudnej sytuacji, bo od małego muszą borykać się z wieloma problemami, które nie dotyczą innych dzieci. To dla nich próba. Muszą odnaleźć się w roli opiekunów siostry, poradzić sobie z reakcja otoczenia, ale i mniejsza uwaga ze strony rodziny. Chociaż Sophie kocha swoje dzieci jednakowo, naturalne jest, że najwięcej czasu poświęca chorej córce. To z kolei wydaje się niesprawiedliwe dla jej pozostałych dzieci. Nie rozumieją one jeszcze powagi sytuacji i oczekują równego traktowania.
     Trudno oddać w słowach ten ciężar książki, chyba trzeba go odczuć wysłuchując historii Sophie Lutz. Na pewno jednak jest to niezwykle mądre i bardzo potrzebne spojrzenie na chore dziecko z perspektywy jego rodziny. Myślę, że warto przeczytać i polecić dalej tę lekturę.

 Autor: Sophie Lutz
Wydawnictwo: Święty Wojciech
Liczba stron: 192
Ocena: 5/6